Het Nederlands, en alleen maar het Nederlands, is de taal voor mij waarin woorden
echte betekenis voor mij krijgen.
Meestal is er van een intens contact tussen schrijver en vertaler geen sprake. Maar waarom eigenlijk niet? Wat levert zo’n contact op voor vertaalde literatuur? Kan de vertaler zijn werk het best in afzondering doen? Of is het voor de kwaliteit van de vertaling juist belangrijk dat hij de bedoelingen en motivaties van de schrijver kent? De zoektocht naar de antwoorden op deze vragen is voor de auteurs van het project The Chronicles waarschijnlijk net zo verrassend als voor de festivalbezoeker.
De vier jonge schrijvers Hassan Bahara (NL) , Priya Basil (UK), Crista Ermiya (UK) en Niels ’t Hooft (NL) gaan voorafgaande aan het Crossing Border Festival vier dagen naar Londen. Samen met de vertalers Rhian Hepplestone (UK) en Krijn Peter Hesselink (NL) wisselen zij van gedachten over het thema ‘being translated’. Ze zullen optreden in the Poetry Society en het gezelschap bezoekt de Sebald Lecture 2007. Deze lezing heeft de vertaalkunst als onderwerp. Bij die gelegenheid wordt onder andere de Nederlandse Vondelprijs uitgereikt voor de beste vertaling uit het Nederlands. Deze uitgebreide ontmoeting van schrijvers en vertalers dient als proloog voor Crossing Border, dat twee weken later plaatsvindt. In Londen worden de eerste twee columns geschreven én vertaald. Deze tweetalige teksten met daarin de weerslag van de ontmoeting van de kunst van het schrijven met het ambacht van het vertalen zijn te lezen op het weblog van de Crossing Borderwebsite. Tijdens Crossing Border proberen de schrijvers en hun vertalers een brug te slaan tussen de, al of niet vermeende, abstractie van de wereld van de literatuur en het echte, dagelijkse leven.
Dit project is een samenwerking van Crossing Border en The British Council en wordt mede mogelijk gemaakt door VSB Fonds en het Lira fonds.
As everyone in The Netherlands speaks such good English, it was a surprise when, for some inexplicable reason, many still chose to speak in Dutch.
Toen we optraden in de Poetry Society in Londen, gebeurde er iets bijzonders: we slaagden erin het publiek enthousiast te maken over ons onderwerp.
During this project, a bright shaft of light penetrated the polygon of my mind and illuminated a neglected corner.
Nog een terugkerend personage: de enthousiaste jongen uit de havoklas waaraan ik vorig jaar tijdens Crossing Border vertelde over mijn schrijfwerk
Dat brengt mij bij het volgende punt: zou het geen
idee zijn om op Crossing Border een literaire equivalent op te zetten van MTV’s
Celebrity Death Match?
the last column would consist of THE ULTIMATE WORD that would convey everything about Crossing Border
‘How long were you together?’ I asked. ‘Until he died,’ she said.
Maybe there is no such thing as a ‘whole picture’. But what we can certainly aim
for is a fuller one.
Vandaag treedt Salman Rushdie op. Er valt veel goeds en veel slechts over
zijn werk te vertellen.
Niemand kon elkaar meer verstaan, maar de overschakeling had ook voordelen.
There must be the god of literature taking revenge for my defence yesterday of text messaging and computers
I have yelled for
peace in Palestine, while the thud of a heavy base pounded so loudly in my chest it
almost erased my own heartbeat.
Waar rappen Palestijnen zoal over als ze niet aan de bezetting hoeven te denken?
Op het moment van schrijven is de soundcheck in volle gang.
I predict that in a thousand years time people will look back and laugh at our fears.
You are a translator. I am. We are all translators – in a way.
Ik denk terug aan de vertaalavonturen in Londen en tegelijk probeer ik me iets voor te stellen bij wat komen gaat, op Crossing Border in Den Haag.
Er zit geen greintje pathetiek bij als ik beweer dat mijn leven armer zou zijn als ik niet
zo’n leraar had gehad.
He tells us his name and he’s lovely and probably hideously famous but all I can hear is ‘Barbarous’
All of us, I think, want to leave some mark of ourselves on the world.
Ik ben in Londen om te praten over vertalen en vertaald worden.
The horror! Dat laatste schreef ik in het Engels.
The fight to be recognised as a legitimate human being in your home country, to have a right to speak in your mother tongue, feels like a constant act of translation
Nog steeds krijg ik mailtjes van meisjes – altijd meisjes – die melden dat mijn boekje ze aan het huilen heeft gebracht.
“And what language did you speak at home?” “English.” “Yes, yes. Everybody speaks English. But what language did you speak at home?”
Translation can be viewed as many things: an art, a bridge between cultures,
a travesty, a necessity in our increasingly global world.
Ook een boek als Trainspotting boet aan zeggingskracht in zodra het in een
andere taal wordt gelezen dan het originele.