Toen ik het zware hotelkamergordijn opzijschoof, wist ik niet of het dag of nacht was. Volgens de klok op mijn mobieltje was het een paar minuten over acht, de hemel zag eruit alsof hij elk moment naar beneden kon komen. Hoewel, dat klopt eigenlijk niet, want de hemel was totaal uit zicht verdwenen, hij werd bedekt door een dik, grijs-bruin-zwart wolkendek dat rommelde, donderde en waterfonteinen uitspuugde. Mijn hotelkamer keek uit op een groot plein waar mensen zich vastklampten aan hun paraplu’s en hun gezichten verborgen in dikke sjaals en warme jassen, er was voor de verandering geen enkele fietser te zien. Eigenlijk was het perfect literatuurweer.
En al dacht de hemel boven Den Haag er anders over, voor mij scheen de zon. De avond had namelijk een heel leuke ontmoeting voor me in petto: ik kon eindelijk mijn redacteur en de andere lieve mensen van De Arbeiderspers, mijn Nederlandse uitgeverij, leren kennen. En met name mijn Nederlandse vertaler, Kor de Vries. We hadden gedurende bijna een jaar zeer intensief samengewerkt en het was het ontzettend spannend om hem nu eindelijk persoonlijk te ontmoeten. En ja, in het echt is hij is net zo geestig als ik me had voorgesteld. Vertalen (of het nou om een korte tekst of een boek gaat) betekent ook altijd loslaten. Als je de doeltaal niet op moedertaalniveau beheerst is het moeilijk te begrijpen wat iemand anders precies met je tekst heeft gedaan, hoe de tekst in die taal overkomt, laat staan dat je zicht hebt op hoe hij zich verder ontwikkelt. Het beste is dus om vertalers te hebben die je helemaal kunt vertrouwen, zoals dat het geval was bij Kor, en zoals nu het geval is bij Elli & Mara.
Afgezien hiervan werd de hele dag overschaduwd door een vervelend probleem: waarom moesten alle auteurs die ik per se wilde zien, precies tegelijkertijd met The Chronicles optreden? ‘Waarom, Olympische Goden, doen jullie me dit aan? Wat willen jullie me hiermee duidelijk maken?’ ging het de hele dag door mijn hoofd. Wat ik vooral jammer vond was dat de auteur van mijn lievelingsboek van dit jaar gelijktijdig met ons zou optreden. Nickolas Butlers debuutroman Shotgun Lovesongs was voor mij de leessensatie van het jaar. Ik had hem maar wat graag van dichtbij meegemaakt, gewoon om te ervaren hoe hij praat, hoe hij beweegt, hoe hij denkt, hoe zijn stem klinkt.
En waarschijnlijk had ik nog vier dagen gebaald dat ik zijn optreden had gemist, als ons eigen optreden niet zo ontzettend leuk was geworden. Ik voelde me plotseling weer klein, zoals in de tijd voordat mijn roman gepubliceerd was. Sinds mijn boek een bestseller is geworden, vinden mijn lezingen over het algemeen op grote podia plaats, met meestal meer dan honderd man publiek en duren ze zo’n anderhalf uur – wat dat betreft was het een bijzondere ervaring om opeens op te treden in het kader van een soort overzichtspresentatie van wat we tijdens The Chronicles hadden gedaan, waarbij korte fragmenten en mini-interviews gepresenteerd werden aan het publiek alsof we een muziekschoolklas waren en we aan het eind van het jaar aan onze ouders lieten horen wat we geleerd hadden. Het was alsof de laatste jaren van mijn leven nooit gebeurd waren. Een grappige tijdreis.
Het hoogtepunt van de avond moest toen nog komen. Mijn liefste, de beste man ter wereld, die om mij te kunnen zien zelfs naar Den Haag was afgereisd, stuurde me een sms’je: Kom naar de plek waar de boeken verkocht worden. Ik heb hem gevonden. Acuut gierden de zenuwen door mijn keel, ik spoedde me naar de foyer van de Koninklijke Schouwburg en inderdaad: daar stond mijn liefste, samen met Nickolas Butler. Het werd een zeer lange avond ongelooflijk geweldige gesprekken met de sympathiekste auteur die ik ooit heb ontmoet.
En dat is ook precies het leuke aan literatuurfestivals: weinig slaap, veel drank, waanzinnige inspiratiebronnen, geweldige ervaringen en ontmoetingen die je een leven lang bijblijven.
Ik wil het geweldige team van Crossing Border bedanken voor de uitnodiging voor dit fantastische festival, voor de enorme gastvrijheid en een weekend dat ik nooit zal vergeten.