Na twee maanden van omzwervingen besef ik dat ik er goed aan doe om nu voor eens en voor altijd te bepalen dat ik maar één thuis kan hebben.
In Den Haag wurde ich 31 Jahre alt, merkwürdigerweise ist der 31gste Geburtstag viel schwerwiegender als der 30gste.
Zatoczyłem koło: znowu siedzę w swoim krakowskim mieszkaniu i czytam o Holandii.
It seems so inadequate, even absurd, in the aftershock of recent events, to write about the weather. But it is furiously cold today, in Ireland.
On my final evening in Iowa, I went for a walk in the park by the river. It was dusk and a flock of Brent geese rose up from the water and flew over me, beating their wide wings sleepily, forming the shape of a faulty V against the dusk.
Het strand is een uur wandelen en ik beslis om er heen te gaan omdat ik het strand haat, zal de bestemming nooit bereiken net omdat ik het strand haat.
Ich habe gestern lange über den Gegensatz zwischen einem Literaturfestival und einer Buchmesse nachgedacht, weshalb man nach einem Festival gut gelaunt ins Flugzeug steigt und sich nach einer Buchmesse am liebsten umbringen würde.
– Idziesz na afterparty? – spytał mnie ktoś.
(1) In tijden van tragedie vinden mensen elkaar terug, zalven ze open wonden en vergeven ze voorgaande zonden.
A day of sleeping off jet-lag slips past, followed by one of concentrated writing. And because the days are short now, so The Hague becomes a city I inhabit mainly in the dark.
Endlich! Das Festival hat angefangen und erinnert tatsächlich an eine gelungene Klassenfahrt.
Trzeba było sobie napisać te teksty jeszcze w Polsce, siedząc spokojnie w zaciszu domowej biblioteczki.
Wenn man Mutter wird durchläuft man mehrere Metamorphosen, physisch natürlich, aber auch psychisch. Man geht an Grenzen, von deren Existenz man noch nicht mal geahnt hat.
“Al mijn jongens zijn strijders als Manilla, al mijn jongens die streven naar die mille.” Het is de eerste boodschap die me hier in mijn moedertaal meegedeeld wordt
By the time I make landfall in the Netherlands, I have not slept in my own bed for seventy-five nights.
Od rana mówię głównie po angielsku. Niby nie po raz pierwszy w życiu, więc w zasadzie nie jest to wielka sensacja.
A woodpecker lands on the patio table and starts to knock the pointy end of his beak against the pole which holds the parasol up.
Im Moment genieße ich noch die letzten Sonnentage in Berlin und frage mich jeden Tag, wann der Herbst in den Winter übergehen wird.
Moim ideałem podróżnika jest Immanuel Kant. Podróże dokądkolwiek są całkowicie pozbawione jakiegokolwiek sensu.
Alles is heel paars en het lijkt alsof dit charmante opzet het in zich draagt een, niet al te beladen, zelfmoordbrief te worden.
‘Wélke kleur zijn wij ook alweer?’ Ik stond achter mijn vader terwijl hij de krant las, met mijn kin op zijn schouder, en ik wees naar een kaart van Kroatië vol rode en blauwe stippen die de vijandelijke legers moesten voorstellen.
Voor veel mensen was ik een vleesgeworden mythe, de belichaming van een buitengewone legende, een sprookje. Sommigen beschouwden me als een monster, een mutatie.
Vanavond kwam de bus te laat. Het regende, van die ijskoude winterregen, het soort dat prikt.
Afgaan op een eerste indruk kan misleidend zijn. Hoe dan ook, in zijn geval was er meteen antipathie geweest. Instinctief, bijna overweldigend.
Het was 1972 en Sid Baumwell was hongerig.
De gieren waren overal. De boomtakken bogen door onder hun gewicht en ze cirkelden rond boven de stad.
‘Een milpa,’ zei ik. Ik was op een stoel in de eethoek gaan staan en legde uit: ‘Een veldje met mais, bonen en pompoen, naast de picknicktafel.’
Hij is nog halfdronken wanneer de bus de M4 oprijdt. Er brandt al een uur een rood lampje boven het toilethokje.